Τέθηκε στη συζήτηση το ασφαλιστικό, και η πρόσκληση της κ.Γεννηματά. Η πρόσκληση ήταν σαφής, άμεση και κατανοητή. Θα πρέπει το Ποτάμι να προσέλθει;

Να κάνω δύο παρατηρήσεις πάνω στα δύο θέματα. Για το πρώτο – το ασφαλιστικό- οι συνάδελφοι έχουν πει τα πάντα σχεδόν είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο. Σχολίασαν ό,τι ακριβώς περιγράφεται γύρω από τις προθέσεις της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό. Άρα δεν θα πω πολλά πράγματα. Απλώς θέλω να πω ότι για την ώρα κρίνουμε ένα προσχέδιο για το ασφαλιστικό, το οποίο διατυπώνεται συνεχώς για να γίνει σχέδιο, το σχέδιο θα πάει στους δανειστές, θα δούμε αν θα γίνει δεκτό και θα έρθει μετά διαμορφωμένο πια και τελικό για να το κρίνουμε. Άρα είμαστε σε μια διαδικασία συζήτησης και ενασχόλησης. Όμως και παρά το ότι αποτελεί ένα προσχέδιο που συζητιέται, τις προθέσεις τις βλέπουμε. Και είναι εύκολο να καταλήξει κάποιος. Τουλάχιστον εγώ καταλήγω και καταλήγω αντικειμενικά.  Δεν ασκώ μια κριτική που δεν βλέπει τα πράγματα στο μέγεθός τους. Νομίζω ότι το ασφαλιστικό είναι μια προσπάθεια της κυβέρνησης που δεν εξυγιαίνει το σύστημα σε καμία περίπτωση, είναι προφανές αυτό. Πιέζει αφόρητα όλες τις κοινωνικές ομάδες, μισθωτούς, συνταξιούχους, επαγγελματίες, αγρότες, χωρίς να δίνει διέξοδο. Άκουσα εχτές στην εκπομπή του κ. Χατζή στο δικό σας κανάλι, τον κ. Μητρόπουλο να λέει με μια εκπληκτική άνεση (και έλεγα «τώρα ακούω καλά;») ότι η προηγούμενη κυβέρνηση του κ. Σαμαρά και του κ. Βενιζέλου είχε οδηγήσει το ασφαλιστικό σε μια διέξοδο, παρά τις 11 μειώσεις που είχαν γίνει και που ήταν δυσβάσταχτες και ήρθε η τωρινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να το τινάξει στον αέρα. Και στην παρατήρηση του κ. Χατζή «ναι, αλλά εξαναγκάστηκε από τους δανειστές» η απάντηση ήταν ωμότατη «δεν είχε κανέναν εξαναγκασμό. Το αποτέλεσμα κάκιστης διαπραγμάτευσης ήταν αυτό που ήρθε». Έμεινα άφωνος. Λέω λοιπόν ότι πρέπει να είμαστε λίγο συγκρατημένοι για να δούμε τι τελικά θα έρθει, αλλά είναι προφανές ότι όλο το πράγμα δεν οδηγείται σε διέξοδο. Αυτά για το ασφαλιστικό. Τώρα για το άλλο ζήτημα.

Κοιτάξτε, εγώ όσο ειλικρινής είμαι απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το Ποτάμι και δεν πρόκειται να κρύψω ούτε στο ελάχιστο τη δική μου γνώμη, θέλω να είμαστε όλοι ειλικρινείς και για το συνολικότερο ζήτημα. Δηλαδή για αυτά που είπε ο Γ. Μανιάτης πριν. Προφανώς η εκλογή Μητσοτάκη αναδιαμορφώνει τις συνθήκες γενικά στο πολιτικό σύστημα και οδηγεί σε εξελίξεις. Διότι θα γίνει από τη ΝΔ μια έφοδος στον μεσαίο χώρο και αυτό το πράγμα τον πιέζει. Όποιος δεν το βλέπει δεν είναι ειλικρινής. Δεύτερον, η προφανώς ενδιαφέρουσα πρόταση της κ. Γεννηματά εχτές, είναι ένα βήμα μπροστά αλλά δεν είναι μόνο αποτέλεσμα καλών προθέσεων. Είναι αποτέλεσμα, θέλω να το πω, της πεποίθησης ότι αυτό που φτιάχτηκε από το ΠΑΣΟΚ ως Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν είναι η Κεντροαριστερά. Ήταν μια προσπάθεια διεύρυνσης της πολιτικής επιρροής του ΠΑΣΟΚ. Καλά έκανε, αλλά αυτό ήταν μόνο. Υπ’αυτή την έννοια αφού δεν οδηγούσε στη συγκρότηση της Κεντροαριστεράς, αναγκάζει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και την κ. Γεννηματά να σκεφτεί ότι πρέπει να ξεκινήσει κάτι από την αρχή. Γι αυτό δεν συμφωνώ έτσι όπως το περιέγραψε πριν ο Γ. Μανιάτης «Θα κάνουμε τον Ιούνιο αυτό, θα κάνουμε τον Μάρτιο αυτό κλ». Σα να το κάνει το ΠΑΣΟΚ. Αν είναι έτσι κάντε το μόνοι σας.

Εσείς λέτε ότι πρέπει να ανταποκριθεί το Ποτάμι σε αυτή την πρόταση;

Η  πρόταση της κ. Γεννηματά δημιουργεί μια νέα συζήτηση. Εγώ πιστεύω ότι η συνέντευξη του κ. Θεοδωράκη στο ίδιο θέμα δημιουργεί επίσης νέα εικόνα. Διότι ο κ. Θεοδωράκης στην αντίστοιχη ερώτηση δεν απαντάει «δεν με ενδιαφέρει η μεγάλη Δημοκρατική μεταρρυθμιστική Παράταξη». Λέει «με ενδιαφέρει αρκεί να μη γίνεται με χειραψίες αλλά να γίνεται σε προγραμματική βάση».

Επομένως νομίζω ότι για την πλευρά του Ποταμιού γίνεται αντιληπτό ότι υπάρχουν ζητήματα στα οποία πρέπει να τολμήσει και το Ποτάμι. Και η απάντηση ¨μας ενδιαφέρει η μεγάλη παράταξη αρκεί να μη γίνεται με χειραψίες αλλά να γίνεται προγραμματικά» είναι ένα καινούργιο βήμα από το Ποτάμι, το οποίο εγώ προσωπικά που παλεύω για αυτή την ιστορία χρόνια, το χαιρετίζω. Άρα διαμορφώνονται ευνοϊκότερες συνθήκες.

Υπάρχει ηγέτης; Ποιος θα είναι ηγέτης σε αυτό το χώρο;

Εγώ να σας πω ηγέτη; Η πολιτική επιστήμη και η πολιτική ιστορία μας διδάσκει ότι αυτό που λέτε είναι αληθές. Δηλαδή χρειάζονται και τα πρόσωπα. Δηλαδή οι πολιτικές προσωπικότητες για να δημιουργηθούν τα ρεύματα. Μη με ρωτάτε να σας δώσω την πολιτική προσωπικότητα γιατί δεν την έχω στη τσέπη μου, αν είχα θα σας την έδινα. Όμως αναγνωρίζω ότι υπάρχουν και τέτοια ζητήματα.

Θέμα ηγεσίας τίθεται στο Ποτάμι;

Εγώ πιστεύω ότι το Ποτάμι έχει άλλα προβλήματα. Τα πάντα παίζουν ρόλο και τα πρόσωπα. Εγώ δεν πιστεύω ότι αμφισβητείται ο Σταύρος Θεοδωράκης. Άλλο είναι το ζήτημα του Ποταμιού. Είναι πιο ουσιαστικό. Τα στοιχεία της πολιτικής του ταυτότητας που είναι ακόμα αδιευκρίνιστα και τα στοιχεία της πολιτικής του στρατηγικής που είναι επίσης αδιευκρίνιστα. Αυτά είναι τα ζητήματα και όχι ο επικεφαλής ο οποίος κατά τη γνώμη μου δεν αμφισβητείται.

Αν εσείς προτείνετε να μπείτε σε όλη αυτή τη διαδικασία για την ανασυγκρότηση του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς όπως τον ονομάζετε σας ρωτώ αν στην πρόταση σας περιλαμβάνεται και η άποψη ότι τα κόμματα που βρίσκονται, δρουν, κινούνται σε αυτό το χώρο πρέπει να οδηγηθούν σε αυτοδιάλυση και ο χώρος να συγκροτηθεί από την αρχή με όσους θέλουν ως πρόσωπα ή πολιτικές προσωπικότητες;

Θα το πω με άλλο τρόπο αυτό που λέτε. Ότι εγώ δεν πιστεύω στην συνένωση των κομμάτων του μεσαίου χώρου. Δεν οδηγεί πουθενά μια μηχανιστική συνένωση. Το 6% και το 4% μπορεί να μη γίνει 10%. Να γίνει 5%. Αντίθετα συμφωνώ σε ένα καινούργιο μεγάλο ξεκίνημα. Θα το πω με αυτό τον τρόπο και από εκεί και πέρα τα συμπεράσματα δικά σας.

Με προοπτική κοιτώντας προς τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια μελλοντική διακυβέρνηση;

Αυτό είναι θέμα στρατηγικής επιλογής για τη διακυβέρνηση της χώρας. Κρίσιμο ερώτημα, το καταλαβαίνω, διεισδυτικό, πιστεύω όμως ότι δεν είναι η ώρα να απαντηθεί. Προφανώς εάν ο μεταρρυθμιστικός χώρος συγκροτηθεί που θα είναι ισορροπία και για την Ελλάδα και για το σύστημα, θα πρέπει να επιλέξει την πρόταση του για τη διακυβέρνησης της χώρας. Εκεί λοιπόν είναι ένα μεγάλο ζήτημα και τίθεται θέμα προγραμματικών συμφωνιών. Εγώ θα επιθυμούσα λόγω της διαδρομής μου και της ιστορίας μου μια προοδευτική κυβέρνηση η οποία θα έχει στραμμένο το βλέμμα της προς τη δημοκρατική, μεταρρυθμιστική, αριστερή κατεύθυνση. Αλλά από εκεί και πέρα είναι θέμα προγραμματικό, συνεννοήσεων κλ.