Άκουε πολλά, λάλει καίρια.

ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ
  • Ηχητικά

Η Αριστερά της Πορτογαλίας στη μνημονιακή περίοδο κράτησε όρθια την χώρα και βοήθησε στην ''έξοδο''. Στην Ελλάδα συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

Συνέντευξη στο Ραδιόφωνο 24/7 88,6 FM και στην εκπομπή "Αντίμετρα" με τους Στ. Τζανάκη και Γ. Μελιγγώνη.

Μπαίνουμε σε μια ενδιαφέρουσα, όπως προδιαγράφεται, περίοδο. Τα προαπαιτούμενα για άλλη μια φορά είναι στο τραπέζι και σε λίγο στην Βουλή προς ψήφιση. Υποθέσω ότι δεν είστε από εκείνους που περιμένουν κάποια, έστω και μικρή, έκπληξη στην ψηφοφορία.

Όχι, νομίζω καμία. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι βέβαιη η κυβερνητική συνοχή. Έχει αποδειχθεί αυτό, επομένως τέτοιου τύπου εκπλήξεις δεν υπάρχουν. Απρόοπτα πάντα συμβαίνουν αλλά νομίζω ότι δεν θα προκύψουν.

Τώρα βέβαια το θέμα είναι, μετά το πολυνομοσχέδιο τι; δηλαδή, θεωρείται όντως δεδομένο πως θα ψηφιστεί και μετά ξεκινάει αυτό που λέμε 4η αξιολόγηση που είναι και η τελευταία αξιολόγηση και θεωρείται η κρίσιμη διαπραγμάτευση για το με ποιους όρους θα βγει η Ελλάδα από το μνημόνιο. Υπάρχει κατά τη γνώμη σας περίπτωση καθαρής εξόδου με δεδομένο ότι συνεχώς πέφτουν οι τιμές των ελληνικών ομολόγων και αυτό κατά πολλούς δείχνει ότι αν η Ελλάδα θελήσει να βγει κάποιες φορές στις αγορές για να μαζέψει το περίφημο μαξιλαράκι που θέλει, για να μην χρειαστεί προληπτική γραμμή, μπορεί να το πετύχει ενδεχομένως;

Τυπική έξοδο ενδεχομένως θα έχουμε. Αλλά επί της ουσίας τα προβληματικά ζητήματα που υπάρχουν στην ελληνική οικονομία, θα παραμείνουν. Έτσι κι αλλιώς η εποπτεία θα υπάρχει, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία περί αυτού και είναι τόσο τραυματισμένη η ελληνική οικονομία και τόσο ανοιχτή σε πιέσεις η πορεία της και μετά το 2020, ώστε έχω την εντύπωση ότι πρέπει να είναι περιορισμένη οποιαδήποτε αισιοδοξία. Δεν λέω να μην υπάρχει, πολύ περισσότερο στους κυβερνητικούς κύκλους, που επιθυμούν να γραφτεί στο δικό τους ενεργητικό η έξοδος. Θα πρέπει όμως να είναι πάρα πολύ περιορισμένη η αισιοδοξία και πολύ μεγαλύτερος ο πραγματισμός, αν θέλουμε να είμαστε σε επαφή με τα δεδομένα.

Από την άλλη πλευρά αναρωτιέται κανείς, με δεδομένο ότι έχουμε το Πορτογαλικό προηγούμενο, δηλαδή μιας χώρας η οποία βγήκε από το μνημόνιο με προληπτική γραμμή και με τα μέτρα που συνοδεύει αυτή η γραμμή, αλλά έκτοτε μια κυβέρνηση σοσιαλιστική με τη στήριξη της Αριστεράς άρχισε να αντιστρέφει τις μνημονιακές πολιτικές, έχουμε αύξηση κατώτατου μισθού. Αυτό είναι ένα προηγούμενο το οποίο από τον Σεπτέμβρη του 2018 και μετά μπορεί να αξιοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση, κατά τη γνώμη σας;

Ξέρετε αυτό είναι ένα προηγούμενο, αλλά νομίζω ότι το μήνυμα πηγαίνει κατευθείαν στο κυβερνητικό σχήμα. Δηλαδή, ήταν τελείως διαφορετική η συμπεριφορά των πολιτικών δυνάμεων στην Πορτογαλία, μηδέ εξαιρουμένης και της Αριστεράς της προερχόμενης από την κομμουνιστική παράδοση. Ήταν τελείως διαφορετική η πολιτική της συμπεριφορά και μπόρεσε να στηριχτεί στις κρίσιμες περιόδους η χώρα στο σύνολό της. Αυτό να μου επιτρέψετε να σας πω ότι δυστυχώς δεν το είχαμε στην Ελλάδα. Δηλαδή το γεμάτο παθογένειες πολιτικό σύστημα επέδειξε την ίδια συμπεριφορά που είχε και όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Αυτό το «φύγε εσύ, να έρθω εγώ», «μηδενίζω ό,τι έκανες και ξεκινάω την δική μου πορεία» και πάει λέγοντας, είναι τελείως διαφορετικό και αναντίστοιχο με την πορεία της Πορτογαλίας. Υπό αυτήν την έννοια, εγώ δέχομαι αυτό που λέτε, αλλά αυτό κυρίως το μήνυμα να το εισπράττει η κυβερνητική πλευρά που δεν επέδειξε μια τέτοια συμπεριφορά, όπως η Αριστερά της Πορτογαλίας.

Σωστό, δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει…

Και το λέω με καλή διάθεση, καλοπροαίρετα. Δεν το λέω σε μια προσπάθεια αντιπολιτευτικής κριτικής. Απλώς να δούμε τα δεδομένα.

Μιας και μιλάμε για τα δεδομένα λοιπόν βλέπετε ότι υπάρχει η οποιαδήποτε σχετική ή ανάλογη προϋπόθεση στην δική μας περίπτωση αν δεν προηγηθούν πρώτα οι κάλπες;

Πιστεύω ότι είναι τόσο κοντά η λογική της κάλπης ώστε αυτό που αφήνεται να υπονοηθεί, δηλαδή ‘’τι καλά που θα ήταν αν η χώρα θα μπορούσε να δημιουργήσει σοβαρές προϋποθέσεις πολιτικών συνεννοήσεων ’’, νομίζω ότι σήμερα πια είναι λίγο ξεπερασμένο. Υποθέτω ότι ξέρετε με πόση υπομονή, εδώ και πάρα πολύ καιρό, εδώ και δυο χρόνια, επιμένω στην ανάγκη πολιτικών συνεννοήσεων και πολιτικής σταθερότητας για να βγούμε από την κρίση, τώρα όμως είμαστε στο τέλος μιας περιόδου και είναι πολύ κοντά μας η λογική της κάλπης. Δεν ξέρω αν μπορούν τώρα να αλλάξουν τα δεδομένα. Νομίζω ότι οι κάλπες έρχονται και υποθέτω ότι αυτές θα μιλήσουν με έναν καθοριστικό τρόπο και θα μας πουν τι πρέπει να κάνουμε από κει και πέρα.

Από την άλλη έχουμε την υπόθεση των Σκοπίων που ξεκίνησε, το είπαμε και σε προηγούμενη επικοινωνία μας κ. Λυκούδη, όχι με ελληνική πρωτοβουλία αλλά με την πρωτοβουλία της νέας ή σχετικά νέας τώρα πια, κυβέρνησης στην γειτονική μας χώρα. Μια υπόθεση που αν εμείς τουλάχιστον έχουμε καταλάβει σωστά πως την εκλαμβάνουν οι πολιτικές δυνάμεις εδώ στην χώρα μας, έχω την αίσθηση πως υπάρχει πια μια γενικευμένη συμφωνία ότι όλοι θα πουν το ναι ή τελοσπάντων οι περισσότεροι θα πουν το ναι, σε περίπτωση που βρεθεί μια συμφωνία, αλλά μέχρι τότε θα υπάρχει ένα ανελέητο πολιτικό παιχνίδι για το ποιος θα πάρει τα εύσημα ή θα πάρει το κόστος, αν το δει κανείς αλλιώς, από την υπόθεση της εξεύρεσης μιας λύσης.

Νομίζω είναι όπως το λέτε ακριβώς. Μόνο που είναι τόσο επιτακτική η εθνική ανάγκη να αναζητήσουμε λύση επί του θέματος ώστε έχω την εντύπωση ότι ο ρεαλισμός θα επικρατήσει. Εγώ ένα πράγμα σκέφτομαι μόνο σε αυτό το ζήτημα. Ρεαλισμός, ρεαλισμός, ρεαλισμός. Εάν δεν ακουμπήσουμε στην πραγματικότητα, τα προβλήματα θα είναι και δικά μας και επειδή διαφαίνεται μια ρεαλιστικότερη πολιτική στην άλλη πλευρά, νομίζω είναι και στο χέρι το δικό μας να βάλουμε μία σφραγίδα ρεαλισμού στην όλη υπόθεση. Έχω την ελπίδα ότι αυτή η εξέλιξη κάπου ακουμπάει στην ελληνική πολιτική σκηνή, δηλαδή αυτή την αίσθηση έχω ότι τα πολιτικά κόμματα βρίσκονται σε μια διαδικασία ενός ρεαλισμού αυτή την φορά.

Πάντως θα συμφωνήσετε κ. Λυκούδη φαντάζομαι ότι όταν ξεκινούν τα κόμματα να τσακώνονται για το όνομα μιας άλλης χώρας τελοσπάντων, πριν καν ξεκινήσει η διαπραγμάτευση και όταν το κόμμα την αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθεί να συνδέσει με το εάν έχει ή όχι την δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής η κυβέρνηση σε σχέση με το Μακεδονικό, αυτό μάλλον δεν είναι δείγμα ωρίμανσης του πολιτικού μας κόσμου. Τουλάχιστον σε ότι αφορά σε αυτό το θέμα, έτσι;

Θα συμφωνήσω μαζί σας. Εγώ πιστεύω ότι σε αυτά τα ζητήματα προφανώς αυτό που προκύπτει είναι η πολιτική βούληση της Βουλής, θέλω να είμαι σαφής σε αυτό, από την άλλη μεριά όμως υπάρχει και η ανάγκη σοβαρότερης διαχείρισης αυτών των θεμάτων από το κυβερνητικό σχήμα. Δηλαδή πρέπει να δούμε την κυβέρνηση που έχει την απόλυτη συνοχή την ώρα των ψηφοφοριών για να μην διακινδυνεύσει η παραμονή της στην εξουσία, κάποια στιγμή αυτή η συνοχή να εκφράζεται και στις πολιτικές που ασκεί. Δεν μπορεί κάθε τόσο να έχουμε τον κ. Καμμένο να λέει εμένα δεν μου αρέσουν αυτά, δεν μ΄ αρέσουν τα άλλα κλπ και να κρίνεται η σοβαρότητα της χώρας από το τι θα πράξει η αντιπολίτευση. Καταρχήν συμφωνώ με αυτό που λέτε ότι θέμα Βουλής είναι, αλλά υπάρχει και η ανάγκη μιας σοβαρότερης διαχείρισης των θεμάτων από την πλευρά της κυβέρνησης.

Θα με συγχωρέσετε που θα σας κάνω μια ερώτηση που δεν αφορά τον δικό σας χώρο κ. Λυκούδη αλλά επειδή μιλήσατε για τις τοποθετήσεις γενικώς των πολιτικών δυνάμεων , εγώ είχα την απορία όλες αυτές τις ημέρες λένε πάρα πολύ για την στάση του υπουργού άμυνας και του κόμματος του. έχω την εντύπωση πως πίσω από όλα αυτά που λένε με τα δημοσιογραφικά μας κλισέ να τα εκλαμβάνουν ως πισωγυρίσματα ή ως αναδίπλωση υπάρχει στην πραγματικότητα ένα πολύ σκληρό πολιτικό παιχνίδι δηλαδή εγώ αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι ο κύριος Καμμένος προσπαθεί να πάρει την λεγόμενη «Καραμανλική ατζέντα» από την Νέα Δημοκρατία.

Θα ήταν πολύ πιο άνετη μια κουβέντα γύρω από τέτοιες πτυχές και ενδεχόμενες ερμηνείες αν την κάναμε μεταξύ μας και όχι στον αέρα. Εκεί θα μπορούσε να απελευθερώσει κάποιος την πολιτική του σκέψη και να κάνει κρίσεις, αλλά όταν αφορά την πολιτική συμπεριφορά ενός κυβερνητικού παράγοντα όπως είναι ο κύριος Καμμένος έχω μια ιδιαίτερη δυσκολία στο να εκφράσω απόψεις γύρω από το γιατί έχει αυτή ή την άλλη συμπεριφορά. Δυσκολεύομαι. Νομίζω βασικά ότι έχει το δικό του κοινό ο κ. Καμμένος και θέλει να είναι σε άμεση επαφή με αυτό το κοινό. Ένα ακραία λαϊκίστικο κοινό. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ το ανέχεται αυτό τι να πω; Εγώ πιστεύω ότι η γενικότερη φιλοσοφία του ΣΥΡΙΖΑ που έχει μια διαδρομή σε άλλες απόψεις και αντιλήψεις, αριστερής πολιτικής, θα έπρεπε αυτά τα πράγματα να μην τα ανέχεται.

Ας μιλήσουμε για το κοινό στο οποίο εσείς απευθύνεστε. Είχαμε χθες την ανακοίνωση των ονομάτων της συντονιστικής γραμματείας του Κινήματος Αλλαγής εν όψει του συνεδρίου που η διεξαγωγή του έχει προσδιοριστεί για τα μέσα του Μάρτη. Οι κινήσει που γίνονται όλο το τελευταίο διάστημα μετά την εκλογή της κυρίας Γεννηματά εσάς προσωπικά – δεν μιλώ για ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ με το οποίο συνεργάζεστε- σας βρίσκουν σύμφωνο; Βρίσκετε ότι είναι σε θετική κατεύθυνση;

Θέλω να σκέφτομαι αισιόδοξα και θετικά. Θα μπορούσα να σας πω ότι έχω σκέψεις και επιφυλάξεις για μερικά ζητήματα έτσι όπως έχουν κυλήσει αλλά είναι τόσο καθοριστική η ανάγκη να προχωρήσει αυτή η υπόθεση χωρίς τριγμούς ώστε οποιαδήποτε ένσταση ή επιφύλαξη υπάρχει για διάφορα θέματα πηγαίνει στην άκρη. Είμαι σαφής σε αυτό. Θα μπορούσα σε άλλες περιόδους και για άλλα ζητήματα, κρίνοντας τα θέματα να εκφράσω ενδεχομένως ενστάσεις, αντιρρήσεις κτλ αλλά πραγματικά επιθυμώ να πάει καλά αυτή η ιστορία, και οι ενστάσεις σε αυτή την φάση προτιμώ να πάνε στην γωνία.

Πως είδατε την κυβερνητική παρέμβαση για την ακύρωση της χορήγησης ασύλου στον Τούρκο στρατιωτικό με δεδομένο ότι είστε ένας πολιτικός που προσπερνάτε τις κορόνες. Από την μία υπάρχει προφανώς η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, από την άλλη υπάρχει και ανάγκη να κρατηθούν σε ένα επίπεδο οι διμερής σχέσεις με μια αποσταθεροποιημένη Τουρκία. Κατά συνέπεια το να γίνει αυτή η κυβερνητική προσφυγή και να ξαναστείλει το θέμα στην δικαιοσύνη ήταν μια κίνηση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σολομώντεια κατά την γνώμη σας;

Είναι ερμηνεύσιμη η κίνηση στο επίπεδο του κυβερνητικού ‘’ρεαλισμού’’. Είναι ερμηνεύσιμη αλλά υπερβαίνει αυτές τις ερμηνείες η προφανής ανάγκη της χώρας να υπερασπιστεί βασικά στοιχεία της ιστορίας της και της αντίληψής της για τα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ευαισθησίες. Βεβαίως υπάρχουν ζητήματα που έχουν και πολιτικό χαρακτήρα αλλά τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν πολλές φορές τεράστιο ηθικό βάρος το οποίο υπερβαίνει τέτοιου τύπου ζητήματα.

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK