Ένας έμπειρος αμερικανός δημοσιογράφος, πριν από καιρό, συμπύκνωσε το συμπέρασμα της πολυκύμαντης ζωής του στη φράση: «Όλοι θέλουν να σώσουν τη Γη, αλλά κανείς δεν θέλει να βοηθήσει στο πλύσιμο των πιάτων». Αυτό, δυστυχώς, συμβαίνει κι εδώ. Υπάρχουν πάρα πολλοί επίδοξοι σωτήρες του ελληνικού λαού, των ευρωπαϊκών λαών, του κόσμου ολόκληρου, αλλά δεν θέλουν «να πλύνουν τα πιάτα» στο σπίτι τους, να ασχοληθούν, δηλαδή, αποτελεσματικά με το Μινώταυρο της διοικητικής δομής που έστησε το πελατειακό κράτος.

Όμως, αυτή είναι η δουλειά των πολιτικών, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, αριστερών και δεξιών, η αντιμετώπιση και η λύση των προβλημάτων. Όχι η σωτηρία του κόσμου, της τσέπης, της ψυχής ή του ειδώλου μας στον καθρέφτη - το λέω για μερικούς όψιμους ναρκισσιστές, που παριστάνουν σήμερα τους αδιάλλακτους αντισυστημικούς.

Βασικός λόγος ύπαρξής μας εδώ είναι να συνεργαστούμε, για να βγούμε από την κρίση πιο δυνατοί. Να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της χώρας όχι αποσπασματικά και κατά ομάδα συμφερόντων αλλά ολοκληρωμένα, ενταγμένα σε στρατηγικό σχεδιασμό, με πολιτική ταπεινότητα και προσωπική τόλμη.

Να διασφαλίσουμε καλύτερη ποιότητα ζωής για την ελληνική κοινωνία. Όχι απαραίτητα πιο καταναλωτικής, ούτε πιο βολικής ίσως, αλλά αξιοπρεπέστερης ζωής. Κι αυτό, πριν απ΄ όλα προϋποθέτει κράτος αποδοτικό για όλους.

5ος χρόνος ύφεσης, 3ος μνημονιακός, 1.200.000 άνεργοι, χιλιάδες λουκέτα, αδιέξοδα, σενάρια, τρισεκατομμύρια λέξεις, συναισθήματα, χιλιάδες ώρες μελετών, συσκέψεων πολιτικών, οικονομολόγων, ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, τραπεζιτών, σ΄ όλο τον κόσμο, διαρκώς στην πρώτη γραμμή της διεθνούς ειδησεογραφίας και μόλις τον περασμένο Ιούλιο, ο Ρεζά Λαχιτζί, εμπειρογνώμονας του ΟΟΣΑ, καταγράφοντας τα σφάλματα της Τρόικας στην Ελλάδα - επαναλαμβάνω, καταγράφοντας τα σφάλματα της Τρόικας- αναφέρει σε άρθρο του στην εφημερίδα Les Echos:

«Το πιο σημαντικό σφάλμα της Τρόικας ήταν ότι δεν κατάλαβε πως οι προσπάθειές της έπρεπε πρώτα να στραφούν προς τη δημιουργία ενός σύγχρονου ελληνικού κράτους.»

Θα μου πείτε, οικονομολόγος είναι, εκπροσωπεί τις «δυνάμεις κατοχής» και επιδιώκει απολύσεις. Μας μελέτησε όμως πολύ, πριν συντάξει την έκθεση «Ελλάδα: Επανεξέταση του κράτους» 2011 του ΟΟΣΑ και ακούστε τι δηλώνει:

«Αντίθετα με τη διαδεδομένη εντύπωση, ο ελληνικός δημόσιος τομέας δεν έχει δυσανάλογα πολλούς υπαλλήλους, αν και υπάρχει μια αβεβαιότητα για το πραγματικό του μέγεθος. Ωστόσο ένα υπουργείο αποτελείται κατά μέσο όρο από 302 υπηρεσίες σε κεντρικό επίπεδο, στις οποίες προστίθενται 137 αποκεντρωμένες υπηρεσίες, εκ των οποίων το 20% στελεχώνονται μόνο από έναν προϊστάμενο. Οι δομές συντονισμού είναι ανύπαρκτες ή καθαρά τυπικές.
Η δημόσια διοίκηση ασχολείται μόνο με την προετοιμασία νόμων και κανόνων, των οποίων η πλειοψηφία έχει ως αντικείμενο την ορθή λειτουργία της ίδιας της διοίκησης.
Κατά την τελευταία δεκαετία παράγονταν περίπου 12.000 τέτοιες νομοθετικές πράξεις το χρόνο, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα διασφάλισης και επαλήθευσης της εφαρμογής τους.
Η απουσία ελέγχου του προϋπολογισμού, ο πληθωρισμός των δαπανών και η αδυναμία είσπραξης μεγάλου μέρους των φορολογικών εσόδων δεν είναι, σε τελική ανάλυση, παρά συγκεκριμένες πλευρές της εκπληκτικής ανεπάρκειας του ελληνικού Κράτους.»

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αμφιβάλλει κανείς ότι αυτή η κατάσταση είναι δημιούργημα του αδηφάγου πελατειακού κράτους;

Διαφώνησε ποτέ κάποιος στην αίθουσα αυτή με την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός σύγχρονου ελληνικού κράτους; Μήπως χρόνια τώρα, η προεκλογική σημαία όλων μας ήταν η ανασυγκρότηση, ο εκσυγχρονισμός, η αναδόμηση, η αναδιάρθρωση, η επανόρθωση και άλλα τινά, ωραία, αφηρημένα ουσιαστικά συντασσόμενα με τη γενική «του κράτους», του επονομαζόμενου και «μεγάλου ασθενούς».

Αλλά σημαία έμενε, γιατί απαιτούσε ρήξη με την πελατειακή νοοτροπία. Διότι το 21% των Τμημάτων της κεντρικής δημόσιας διοίκησης δεν έχουν υπαλλήλους, το 14% των Τμημάτων έχουν μόλις 1 υπάλληλο, και το 55% έχουν έως 3 υπαλλήλους.

Οι συγχωνεύσεις και οι καταργήσεις δομών που προτείνει το υπό συζήτηση νομοσχέδιο δεν είναι παρά το πρώτο βήμα αποπληθωρισμού του σκελετού της κρατικής μηχανής. Οι στόχοι που υπηρετεί είναι ομολογημένοι και καθολικά αποδεκτοί. Βελτίωση της διοικητικής λειτουργίας, επίτευξη συντονισμού μεταξύ των διοικητικών δομών και αποδοτικότερη χρήση των πόρων, ανθρώπινων και δημοσιονομικών. Κι ενώ υπηρετεί τη δημοσιονομική εξυγίανση δεν επιφέρει απολύσεις υπαλλήλων αλλά συνυπολογίζοντας την εργασιακή τους εμπειρία προτείνει την αξιοποίησή τους σε αντικείμενα και τομείς ευθύνης που γνωρίζουν.

Για μένα αυτή είναι μια λογική κατεύθυνση, προφανώς απολύτως προοδευτικής αφετηρίας.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πριν χαρακτηρίσουμε μια πρόταση αριστερή ή δεξιά, την υποβάλουμε στη βάσανο της λογικής. Γιατί αν δεν είναι λογική και αν δεν δρομολογεί μια πιο αρμονική συλλογική συμβίωση, είναι αερολογία, αριστερή, δεξιά, αερολογία πάντως.

Απευθύνομαι σε όσους σ΄αυτήν την αίθουσα δεν εξαντλούνται σε κραυγές, αριστερόστροφες ή μη. Το νομοσχέδιο αυτό είναι πράξη, η πρώτη, παράλληλου σεβασμού και στον δημόσιο υπάλληλο και στον πολίτη, και με την ιδιότητα του φοροδότη και με την ιδιότητα του χρήστη των δημοσίων υπηρεσιών. Δεν απολύει, μεριμνά για τη βέλτιστη αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, και ενισχύει τη δυνατότητα συντονισμού και ελέγχου του κυβερνητικού έργου και των φορέων του.
Να παρακάμψουμε τους βραχυπρόθεσμους, μικροκομματικούς στόχους στο όνομα του μεγάλου στόχου: της δημιουργίας ενός σύγχρονου κράτους.
Να στείλουμε ένα μήνυμα ασφάλειας στην κοινωνία, ότι συναινούμε, τουλάχιστον στα απλά βήματα του εξορθολογισμού της κρατικής δομής.
Γιατί - επανέρχομαι στην αρχική μου φράση - να είστε σίγουροι, αγαπητοί συνάδελφοι, ότι πριν από τη σωτηρία του κόσμου, τα πιάτα του πελατειακού δικομματισμού στην πατρίδα μας, πρέπει να πλυθούν!

Η ομιλία έγινε κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου «Κατάργηση και συγχώνευση νομικών προσώπων - Σύσταση Γενικής Γραμματείας για το συντονισμό του κυβερνητικού έργου» στην Ολομέλεια της Βουλής_ 09.01.2013