Άκουε πολλά, λάλει καίρια.

ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ
  • Ενδιαφέροντα άρθρα

Κάθε λεπτό γεννιέται ένας ηλίθιος

Δημητρολόπουλος Περικλής

Στη «Λέσχη της απάτης» του Ντέιβιντ Μάμετ κεντρικό πρόσωπο είναι η ψυχίατρος Μάργκαρετ Φορντ, η οποία ανακαλύπτει έναν κόσμο που δεν φανταζόταν καν ότι υπάρχει. Η κατάδυσή της σε αυτόν τον κόσμο της απάτης γίνεται αρχικά από ένα είδος επαγγελματικής διαστροφής. Η ψυχίατρος θέλει να ερευνήσει τον ψυχισμό αυτών των ανθρώπων, να αναζητήσει τις αιτίες πίσω από τη φυσική ροπή τους προς την κομπίνα, να ανιχνεύσει τα όριά τους. Καταλήγει όμως να γοητευτεί από αυτό το σύμπαν - αλλά και από κάποιον Μάικ που γίνεται μέντοράς της και της διδάσκει όλα τα μυστικά του επαγγέλματος. «Κάθε λεπτό γεννιέται ένας ηλίθιος» της εξηγεί κάποια στιγμή.

Δεν μπορεί να ξέρει κανείς εάν υπάρχει ένας τύπος σαν τον Μάικ στην ελληνική Βουλή, εάν έχει διάθεση κάποια ψυχίατρος να καταδυθεί στον κόσμο της για να διερευνήσει τον ψυχισμό των μελών της και ποιοι είναι διατεθειμένοι να παίξουν τον ρόλο των ηλιθίων. Οι καταγγελίες όμως για κουμπαράδες και συναλλαγές κάτω από το τραπέζι αφήνουν τη γεύση μιας λέσχης της απάτης όπου, όπως σε όλες τις ιστορίες του είδους, τα θύματα μπερδεύονται με τους θύτες και η γενική καχυποψία απλώνεται σαν λεκές έως ότου λερώσει τους πάντες - όχι μόνο αυτούς που καταγγέλλονται ως υποψήφιοι απατεώνες αλλά και εκείνους που καταγγέλλουν με  το ύφος του εκδικητή και το επιχείρημα ότι κάπου διάβασαν ή άκουσαν κάποιον να λέει κάτι.

Το αποτέλεσμα είναι ένας ψυχολογικός πόλεμος, σκληρός και αδυσώπητος, σαν αυτόν που στήνεται κάποια στιγμή στη «Λέσχη της απάτης» του Μάμετ πάνω από ένα τραπέζι του πόκερ. Μόνο που στο κινηματογραφικό σύμπαν του Μάμετ το πόκερ παίζεται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, στο τραπέζι κάθονται μόνο αυτοί που συμμετέχουν και ο πόλεμος γίνεται μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.

Υπάρχει πάντα ένας κίνδυνος όταν ο ψυχολογικός πόλεμος γίνεται σε κοινή θέα: το κοινό μπορεί να μη γοητευτεί, όπως η ψυχίατρος Μάργκαρετ Φορντ, αλλά να αισθανθεί ένα είδος αθεράπευτης αποστροφής. Και όταν γύρω από το τραπέζι δεν κάθονται ηθοποιοί που υποδύονται τους απατεώνες αλλά πολιτικοί που αλληλοκατηγορούνται ως απατεώνες, τότε καταφέρνουν ακόμη ένα βαθύ τραύμα στην έτσι κι αλλιώς τσακισμένη αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος. Που γίνεται ακόμη βαθύτερο όταν το παιχνίδι του πόκερ είναι η διχαστική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, αφορά δηλαδή έναν κορυφαίο θεσμό που, σύμφωνα με το Σύνταγμα, συμβολίζει την ενότητα ενός ολόκληρου λαού. Αυτό όμως δεν είναι λέσχη της απάτης. Είναι πολιτική ηλιθιότητα.



Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK