Πρέπει κάποια στιγμή να συζητηθεί σοβαρά σε αυτήν την χώρα το ζήτημα της διαχείρισης των βουλευτικών εδρών. Αν δηλαδή ο βουλευτής είναι αυτός ο οποίος διαχειρίζεται την έδρα που κατέχει με βάση την πολιτική του κρίση, ή η έδρα ανήκει στο κόμμα με το οποίο εκλέχτηκε. Θα είναι μία συζήτηση με σοβαρά επιχειρήματα που υπάρχουν ένθεν κακείθεν και είμαι βέβαιος ότι θα προκύψουν και συμπεράσματα που μπορούν να διαμορφώσουν και θεσμική κατάληξη. Όσο δεν γίνεται αυτό, θα ακούγονται απίστευτες προχειρότητες όπως ότι υπάρχει δήθεν διαφορά ανάμεσα στις άλλες έδρες και στις έδρες Επικρατείας. Ότι δηλαδή ο τάδε βουλευτής εκλεγμένος στην τάδε περιφέρεια με 600 π.χ σταυρούς ο οποίος άνευ κόμματος ως μεμονωμένος υποψήφιος δεν θα είχε ούτε καν επαφή με Βουλευτική έδρα, δικαιούται να ανεξαρτητοποιηθεί… επειδή εκλέγεται με σταυρό ενώ δεν ισχύει το ίδιο με τον επικεφαλής π.χ. του Ψηφοδελτίου Επικρατείας του κόμματος που ενδεχομένως είχε ιδιαίτερη συμβολή στην εκλογική επιτυχία του κόμματός του άρα και στο σύνολο των ψήφων του. Πιστεύω ότι οι βουλευτές δεν είναι αριθμοί και δεν πρέπει να τίθεται καν θέμα γενικώς, αλλά να μου επιτρέψετε να σας πω ότι αν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις είναι από την ανάποδη.

 

 

Δεν έχει ακουστεί ούτε ένα επιχείρημα από κανέναν για να πεισθεί ο οποιοσδήποτε, γιατί δεν έχει γίνει ποτέ καμία συζήτηση. Όσα δηλώνουν σήμερα κάποιοι (όχι όλοι) σύντροφοι για την έδρα μου είναι δηλώσεις σκοπιμότητας, προγραμματισμένες για να μετατοπισθεί η συζήτηση στη ΔΗΜΑΡ μακριά από το κύριο ζήτημα. Την απομάκρυνση της δηλαδή από τις βασικές αρχές που την γέννησαν και την εμμονή του ηγετικού πυρήνα στις πολιτικές που την οδήγησαν στην κατάρρευση. Να μην υπάρξει δηλαδή, συζήτηση για την δραματική σημερινή κρίση την οποία βιώνει. Τώρα δύο λόγια για τις έδρες της ΔΗΜΑΡ. Όλες ανεξαιρέτως ανήκουν στις 350.000 πολίτες που το 2012 τις εξέλεξαν με το 6,23%, σε όλους αυτούς δηλαδή που σήμερα της έχουν γυρίσει την πλάτη. Στους μόνους που δεν ανήκουν είναι στον σημερινό μηχανισμό του 1,2%, δηλαδή στον μηχανισμό της ήττας.

 

Βρισκόμαστε σε πολιτική διαφωνία με τις βασικές επιλογές της ΔΗΜΑΡ εδώ και ένα χρόνο περίπου. Υποστηρίξαμε στο συνέδριο μας του Δεκεμβρίου του ’13 μία διαφορετική στρατηγική και ασκήσαμε κριτική για τις δύο κορυφαίες στιγμές της παρουσίας του κόμματος μετά τις εκλογές του 2012. Την είσοδο δηλαδή και την έξοδό μας από την κυβέρνηση και την πεισματική μας άρνηση να μετάσχουμε σε οποιονδήποτε διάλογο στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο. Προβλέψαμε την πορεία προς τη μεγάλη ήττα και κάναμε ότι μπορούσαμε για να αποτρέψουμε την καταστροφή. Μας περιθωριοποίησαν με απαράδεκτες τακτικές στο Συνέδριο και προχώρησαν αμέριμνοι προς την πτώση. Μετά την εκλογική συντριβή, με σοβαρότητα και χωρίς καμία διάθεση δικαίωσης, ζητήσαμε συνεννόηση, περισυλλογή και βεβαίως αυτοκριτική. Μας απάντησαν «Συνέδριο εδώ και τώρα», εμφανίζοντας την κορυφαία κομματική διαδικασία ως απειλή. Αρνηθήκαμε να πάμε σε Συνέδριο χωρίς ούτε στοιχειώδεις (οι πάντες το γνωρίζουν) συνεδριακές προδιαγραφές. Επέμειναν και πραγματοποιούν την «απειλή». Δεν μπορούσαμε πια να συμπράττουμε στο τέλμα.

 

Αυτό κι αν είναι αστείο. Αν είναι κάτι για το οποίο εγώ ιδιαίτερα ήμουν υπό κατηγορία από πλείστους φίλους και συντρόφους με τους οποίους συμπλέουμε σε εκτιμήσεις, είναι ότι υπήρξα ο απόλυτος κομματικός, αυτός που λειτουργούσε με απόλυτο σεβασμό στις συλλογικές αποφάσεις ακόμα και στις κορυφαίες του διαφωνίες. Λέμε συχνά ως ανέκδοτο – αλλά είναι αλήθεια – ότι είμαι ο ΜΟΝΟΣ βουλευτής, ο ΜΟΝΟΣ που ψήφισε είτε συμφωνούσε, είτε διαφωνούσε, όλες τις συλλογικές αποφάσεις για τα νομοσχέδια στη Βουλή. Ο ΜΟΝΟΣ και ΟΛΕΣ.

 

Το 1,23% είναι συντριπτικό. Δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Πολύ περισσότερο που η σημερινή ΔΗΜΑΡ επιμένει να μην αντιλαμβάνεται τι ακριβώς την οδήγησε στην κατάρρευση. Αρνούμαι τις προβλέψεις. Εύχομαι -και είμαι ειλικρινής- στη ΔΗΜΑΡ να ανακάμψει. Αν οδεύει προς τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα από μία επεξεργασμένη στρατηγική, παρά το ότι αυτό αναιρεί την γέννησή της, μπορώ να το καταλάβω. Φοβάμαι ότι μπορεί να καταλήξει εκεί για άλλους λόγους και αυτό είναι πολύ πικρό.

 

Εκτιμούμε ότι μεγάλο τμήμα της Ελληνικής Κοινωνίας αναζητά σύγχρονες πειστικές απαντήσεις στα αδιέξοδα του και αρνείται να ενταχθεί στην γεωγραφία του νέου δικομματισμού. Αυτού του κόσμου θέλουμε να κεντρίσουμε το πολιτικό ενδιαφέρον και να ζητήσουμε τη στήριξή του. Θα το κάνουμε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο με βάση και τις εμπειρίες θετικές ή αρνητικές πολιτικών προσπαθειών του παρελθόντος.

 

Βεβαίως πιστεύω στην κοινή πορεία. Δεν φιλοδοξώ όμως το δικό μας ρεύμα να είναι ένας διαμεσολαβητής της συνάντησής τους. Νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε έναν διαφορετικό και σημαντικό καταλυτικό ρόλο.

 

Θα μπορούσε να ανασυγκροτηθεί ευρύτερος Δημοκρατικός Σοσιαλιστικός χώρος από μία μεγάλη εγερτική αφετηριακή συνάντηση. Αυτή η συνάντηση δεν μπορεί να είναι το Συνέδριο που οργανώνει το ΠΑΣΟΚ ακόμα κι αν δεχτώ ότι έχει τις καλύτερες των προθέσεων. Η πολιτική δυστυχώς ή ευτυχώς έχει τους συμβολισμούς της.

 

Το Ποτάμι είναι ένας πολύ ενδιαφέρων χώρος που τον παρακολουθώ, σέβομαι τις αναλύσεις του αλλά περιμένω και την εξέλιξη της πολιτικής του σκέψης.

 

Η χώρα μπαίνει σε μια νέα φάση με μεγάλα θέματα ανοιχτά και με υποχρέωση να διαμορφώσει το μέγα σχέδιο ανασυγκρότησής της. Χωρίς ένα σταθερό πεδίο πολιτικής λειτουργίας δεν είναι εύκολο να παραχθούν λύσεις. Η πολιτική σταθερότητα είναι συνδεδεμένη με τις πρόωρες ή όχι εκλογές, δηλαδή με την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Προφανώς θα ψηφίσω κρίνοντας και το πρόσωπο που θα προταθεί αλλά επίσης προφανώς πιστεύω και στην ανάγκη πολιτικής σταθερότητας.

 

Θα ήθελα στην Ελλάδα της κρίσης και των αδιεξόδων να εφαρμόζονται άλλες πολιτικές, ανακούφισης μιας κοινωνίας που βιώνει οικονομική ασφυξία. Δεν συμφωνώ με τις κυβερνητικές πολιτικές. Όποιος νομίζει όμως ότι οι πρόωρες εκλογές θα αλλάξουν τα πράγματα βρίσκεται μακράν της πραγματικότητας. Ρεαλιστικές πολιτικές, ρεαλιστικές προτάσεις και μεθοδευμένη αποτελεσματική παρουσία του μαζικού κινήματος, αυτά είναι που μπορεί να αλλάξουν σε κάποιο βαθμό τα σημερινά δεδομένα.

 

Να πετύχουν όσα προγραμματίζει.