Άκουε πολλά, λάλει καίρια.

ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ
  • Γραπτές Συνεντεύξεις

Ολίγον ΔΗΜΑΡ είναι αυτοί που την έφεραν στον βυθό

Συνέντευξη στον Αθήνα 9.84 και στη δημοσιογράφο Νόνη Καραγιάννη

* Για τη διαρροή - κάλεσμα συνεργατών του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς σε Σ. Λυκούδη και Γ. Ψαριάνο να ξεκαθαρίσουν τη σχέση τους με την Αγ. Κωνσταντίνου:

Καταρχήν, είναι διαρροή και μάλιστα, αν δεν ήμασταν στην κρίση που είμαστε στη Δημοκρατική Αριστερά, θα ήταν αστεία. Τώρα, όμως, είναι εξοργιστική. Εγώ δεν γνωρίζω κανέναν επισήμως -προφανώς ούτε τον Φώτη Κουβέλη-, να μ' έχει ρωτήσει αν είμαι ολίγον Δημοκρατική Αριστερά. Επομένως, όλο αυτό το αντιμετωπίζω ως διαρροή. Αλλά, παρά ταύτα θα απαντήσω, διότι ειλικρινά είναι από αυτά τα πράγματα που διαβάζεις και εξοργίζεσαι.

Ολίγον Δημοκρατική Αριστερά είναι αυτοί που έφεραν στον βυθό τη Δημοκρατική Αριστερά. Δεν είμαι εγώ ολίγον Δημοκρατική Αριστερά. Εγώ είμαι με τη Δημοκρατική Αριστερά που είτε συμφωνούσε κάποιος, είτε διαφωνούσε μαζί της, είχε τον απόλυτο σεβασμό των πάντων. Με αυτή τη Δημοκρατική Αριστερά που φτιάξαμε πριν από τέσσερα χρόνια που είναι η πλήρης Δημοκρατική Αριστερά και όχι η κατ' ολίγον Δημοκρατική Αριστερά, με αυτή τη Δημοκρατική Αριστερά είμαι εγώ. Ολίγον Δημοκρατική Αριστερά είναι, λοιπόν, αυτοί που έσυραν τη Δημοκρατική Αριστερά στον βυθό του 1%. Και να είναι πάρα πολύ προσεκτικοί, όταν αναφέρονται σε κάποιους, οι οποίοι έχουν συνδέσει την ιστορία με τη γέννηση αυτού του κόμματος.

Καταρχήν, εγώ και πολλά άλλα στελέχη διαφωνήσαμε με την  διεξαγωγή του συνεδρίου. Από την πρώτη στιγμή, είχα πει -τη δεύτερη μέρα μετά το εκλογικό αποτέλεσμα-, στον κ. Κουβέλη, τον σύντροφο μου, τον Φώτη Κουβέλη, όταν με κάλεσε να κουβεντιάσουμε "δύο πράγματα μην κάνεις Φώτη. Μην καταθέτεις παραίτηση και μην πας σε συνέδριο" και μάλιστα του είπα "αν πας σε συνέδριο, εγώ δεν θα έρθω. Και τα δύο πράγματα θα βλάψουν το κόμμα, αυτή την ώρα που έχει ανάγκη από σύνεση, αυτοκυριαρχία, κουράγιο κ.λπ.". Τα έκανε και τα δύο. Δεν είναι όμως εκεί το θέμα. Έτσι έκρινε, έτσι έκανε. Δεν υπάρχει κανένα επίπεδο προσωπικής αντιπαράθεσης, ειλικρινά σας το λέω. Απλώς εγώ θα απαιτούσα από τον πρόεδρο του κόμματος που ξέρω ότι και τη συγκρότηση και την ευαισθησία έχει, ν' αντιλαμβάνεται ότι αυτό που χρειαζόταν η Δημοκρατική Αριστερά ήταν με πολύ μεγάλη σοβαρότητα, ευθύνη, αλληλεγγύη και συντροφικότητα, να κάτσει ν' αναζητήσει τα αίτια της ήττας και να δει αν μπορεί να τα ξεπεράσει, με το σύνολο των στελεχών της, για το οποίο, μάλιστα, ήμουν από την πρώτη στιγμή κατηγορηματικός. Καμία παραίτηση. Όλα τα πολιτικά στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι χρήσιμα ακόμα και με τα λάθη τους. Νομίζω ότι αυτό το πράγμα δεν το κάνει η πλειοψηφία και δυστυχώς δεν το κάνει και ο πρόεδρος. Αυτό είναι ένα είδος μιας προσωπικής -σήμερα- αντιπαράθεσης. Το γεγονός ότι θα περίμενα -και το λέω ειλικρινέστατα-, από τον Φώτη Κουβέλη να είχε άλλη στάση απέναντι στο πρόβλημα. Να αντιλαμβάνεται ότι αυτές οι συγκρούσεις των ομάδων, εσωτερικά, για να ελέγξουν ό,τι έχει απομείνει από ένα κόμμα που βασανίστηκε, ηττήθηκε και πληγώθηκε, είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να γίνει σ' αυτή τη φάση. Άρα, αντιλαμβάνεστε από αυτά που λέω, ότι εγώ είμαι ο ολίγον Δημοκρατική Αριστερά; Γιατί έχω εξοργιστεί με αυτή την άθλια διαρροή.

* Για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας:

Είμαι ο μόνος από τους βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς, ίσως και ο Δημήτρης Αναγνωστάκης, που έχει ψηφίσει μέχρι τώρα σε όλες τις ψηφοφορίες στη Βουλή, αυτό που έχουμε αποφασίσει συλλογικά. Ο μόνος, παρά το ότι σε παρά πολλές από αυτές τις ψηφοφορίες είχα αντίθετη άποψη, γιατί λειτουργούσα στη βάση της συλλογικής μας συνείδησης. Προφανώς, η Δημοκρατική Αριστερά βρίσκεται σήμερα σε μια κατάσταση που αφήνει τα περιθώρια να σκεφτούμε πάρα πολλά πράγματα από την αρχή και με διαφορετικό τρόπο. Όσον αφορά το θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, αυτό είναι ένα κορυφαίο ζήτημα, διότι συνδέεται με μια σειρά θεμάτων που έχουν σχέση με την γενικότερη πολιτική ζωή. Επίσης, θα το πω πολύ προσεκτικά, εκεί εγώ δεν θέλω να ψηφίσω ατομικά, αλλά με βάση μια συλλογική συνείδηση. Ξαναλέω, όχι ατομικά.

* Για το συνέδριο στο Ποτάμι:

Χρειάζεται ν' αποσαφηνιστεί ένα πλαίσιο πολιτικής και μερικά σημεία πολιτικής αναφοράς από το Ποτάμι και νομίζω ότι γι' αυτό πραγματοποιούν οι άνθρωποι και το συνέδριο τους. Ξέρουν ότι δεν μπορεί να επιμένεις για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στο "κάτω το παλιό και ζήτω το νέο". Έχει και πολιτικό ενδιαφέρον, διότι "κουνάει τα νερά" σε σχέση με τα παλιότερα. Χρειάζεται όμως και ένα πλαίσιο πολιτικής.

Νομίζω ότι και το "πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν" πρέπει να το αποσαφηνίσουν λίγο οι φίλοι του Ποταμιού, διότι τα κόμματα παρά τις αδυναμίες τους και παρά το αρνητικό παρελθόν, είναι πυλώνες της δημοκρατίας. Και πολύ περισσότερο, όταν το Ποτάμι θα εξελιχθεί σε κόμμα. Έτσι δεν είναι; Εγώ μ' ενδιαφέρον θα παρακολουθήσω τις προσπάθειες να πολιτικοποιήσουν τον λόγο τους. Περιμένουμε όλοι να δούμε.

* Για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς:

Εγώ νομίζω ότι πρέπει να προχωρήσει γρήγορα αυτή η ανασυγκρότηση, αν πρέπει να γίνει και εκτιμώ ότι πρέπει να γίνει. Πιστεύω ότι το Ποτάμι, η Ελιά και άλλες ανένταχτες πολιτικές προσωπικότητες του χώρου, πολιτικές κινήσεις κ.λπ. οφείλουν ν' αναζητήσουν κοινό τόπο, γιατί τον έχει ανάγκη η Ελλάδα και η κοινωνία. Μέχρι τώρα δεν είναι αισιόδοξη η εικόνα, διότι το μεν Ποτάμι -εγώ συζήτησα με τον κ. Θεοδωράκη- προσδιορίζει τη δική του πολιτική ύπαρξη μακριά από αυτό τον χώρο, θεωρώντας ότι ο χώρος της ευρύτερης κεντροαριστεράς δεν εκφράζει τις ανησυχίες του. Στη δε Ελιά δεν είναι απολύτως αποσαφηνισμένο τι ακριβώς είναι αυτός ο χώρος. Είναι κάτι ευρύτερο η Ελιά; Είναι οι μηχανισμοί του ΠαΣοΚ; Τι είναι; Άρα, αντικειμενικά υπάρχει πρόβλημα. Δεν είναι πολύ αισιόδοξα τα πράγματα.

* Για την πρωτοβουλία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α για άνοιγμα προς την κεντροαριστερά:

Ο ΣΥΡΙΖΑ αισθανόμενος ότι έχει φτάσει σ' ένα κατώφλι που μπορεί να τον οδηγήσει σε μια δική του κυβέρνηση, νομίζω ότι επιχειρεί να ρεαλιστικοποιήσει την πολιτική του όσον αφορά στις συμμαχίες. Μέχρι τώρα ο σύμμαχος του ήταν ο κ. Καμμένος και έβλεπε ότι ήταν απόλυτο το αδιέξοδο. Νομίζω ότι το επιχειρεί μ' έναν ανεπεξέργαστο τρόπο, διότι, για παράδειγμα, αρχίζει από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τελειώνει εκεί που δεν ξέρω ακριβώς που τελειώνει η πρόταση του. Ξέρει ότι το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι απολύτως αντίθετοι σε οποιαδήποτε προσέγγιση του. Το ξέρει, απλώς εκφωνείται αυτό το πράγμα. Η δε άλλη πλευρά δεν προσδιορίζεται. Για παράδειγμα, αναφερόμενος στη Δημοκρατική Αριστερά, λέει "με τη Δημοκρατική Αριστερά θα μπορούσαμε να συζητήσουμε, αν κάνει δήλωση μετάνοιας για την είσοδο της στην κυβέρνηση". Μα είμαστε σοβαροί τώρα; Είναι επεξεργασμένη πρόταση αυτή; Δεν συζητείται ο τρόπος με τον οποίο την καταθέτει. Και από εκεί και έπειτα, στον άλλο χώρο δεν ξέρω σε ποιους αναφέρεται. Εγώ τολμώ και κάνω πρόταση σ' αυτούς, σ' αυτούς και σ' αυτούς. Ας τολμήσει και ο κ. Τσίπρας να κάνει το ίδιο.

 Μου προκαλεί ενδιαφέρον, θετικά και αρνητικά, για δύο λόγους. Γιατί, βλέπω ότι ένα κόμμα που αρχίζει και σκέφτεται ότι κάτι πρέπει να γίνει μ' αυτή τη χώρα -"ρε παιδιά δεν φτάνει μόνο η καταγγελία"-, ψάχνει να βρει συμμάχους. Αυτό είναι το θετικό. Από την άλλη πλευρά, διάβαζα ότι στην ψηφοφορία που έγινε στο θέμα των συμμαχιών στην κεντρική επιτροπή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, 84 ψήφισαν το κείμενο του Αλέξη Τσίπρα, 59 τάχθηκαν κατά και υπήρχαν και 11 λευκά. Δηλαδή, 70 - 84 ήταν ο συσχετισμός... Όταν υπάρχει τόσο έντονο ρήγμα σε αυτό το θέμα εσωτερικά, πώς θα διαμορφωθεί η πρόταση; Μακάρι να βρουν έναν κοινό τόπο, αλλά για την ώρα βλέπω ότι είναι διαμετρικά αντίθετες οι απόψεις στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α για το τι πρέπει να επιδιώξει.

* Για το ενδεχόμενο εκλογών:

Δεν το αποκλείω, διότι αυτοί οι μαγικοί αριθμοί, το 180 και το 121, είναι πραγματικά  μαγικοί αριθμοί και μπορεί να υπάρξει αυτό που λέμε πολιτικό αδιέξοδο και να προκύψουν. Δεν το αποκλείω. Εγώ πιστεύω ότι η εκλογή του ανώτατου θεσμικού άρχοντα της χώρας δεν επιτρέπεται να μην προκύπτει μέσα από συναινέσεις και συνεννοήσεις και να εμπλέκεται σε πολιτικές σκοπιμότητες. Νιώθω μια πολιτική απογοήτευση, κοιτώντας τα πράγματα. Δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο η πολιτική στην Ελλάδα, αλλά με άλλες λογικές. Επομένως, μπορεί πολύ εύκολα να προκύψει αδιέξοδο.

Ενδιαφέροντα άρθρα

23.05.2023

Μετά τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, τι; του Γ. Βούλγαρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
22.05.2023

Το τέλος του καιροσκοπικού ριζοσπαστισμού, του Β. Βαμβακά

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
31.05.2022

Μεταπολιτική, μεταδημοκρατία, μετακόμματα, του Γ. Σιακαντάρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK