Άκουε πολλά, λάλει καίρια.

ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ
  • Άρθρα-Δηλώσεις

Ευρώπη – Ελλάδα – Κρίση

Του Σπύρου Λυκούδη

Η υπέρβαση της κρίσης είναι ζήτημα βαθύτατα πολιτικό και αφορά το κεντρικό ερώτημα, ποιος κατέχει την εξουσία και υπέρ ποιων την ασκεί: οι εκλεγμένες κυβερνήσεις και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί υπέρ των πολιτών ή οι ιδιωτικοί οίκοι αξιολόγησης και οι παγκοσμιοποιημένες αγορές υπέρ των κερδών; Αν η Ευρώπη θέλει να αποφύγει την ολοκληρωτική υποταγή στους οίκους αξιολόγησης και στις αγορές και τη συνεπαγόμενη συρρίκνωση ή και τη διάλυση της ευρωζώνης, η άμεση προώθηση της ενοποιητικής διαδικασίας μοιάζει μονόδρομος.
Αυτό όμως προϋποθέτει αλλαγή συσχετισμών σε εθνικό και συνολικό ευρωπαϊκό επίπεδο και σύγκλιση ευρύτερων προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων. Γιατί το πολιτικό προσωπικό των συντηρητικών κυβερνήσεων στην πλειονότητά του, είναι, δυστυχώς, κληρονόμοι της παράδοσης της Μάργκαρετ Θάτσερ και όχι του Βίλυ Μπραντ, του Ούλοφ Πάλμε και του Ζακ Ντελόρ ή έστω του Ζισκάρ Ντεστέν, του Ζακ Σιράκ ή του Χέλμουτ Κολ, για να αναφερθούμε και σε συντηρητικούς πολιτικούς οι οποίοι όμως πρότασσαν το ευρωπαϊκό όραμα έναντι των εθνικών εγωισμών.
Το ευρωπαϊκό εγχείρημα δεν μπορεί να εμπνέει και να συνέχει τους λαούς της ευρωπαϊκής ηπείρου μόνο με λογιστικούς υπολογισμούς κόστους – όφελους και με δείκτες ευμάρειας. Η Ευρώπη, παρά την κρίση, παραμένει μια από τις καλύτερες περιοχές του πλανήτη. Χρειάζεται ένα νέο προωθητικό όραμα, που θα εγγυάται την ειρήνη, την ευημερία και την ασφάλεια των ευρωπαίων πολιτών στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Δεν μπορεί να είναι μοιραίο ως φυσικό γεγονός η παρακμή της Δύσης, όπως θα έλεγε ο Όσβαλντ Σπέγκλερ. Ούτε μπορεί να φταίει αποκλειστικά γι` αυτό ο απάνθρωπος επεκτατικός καπιταλισμός της κομμουνιστικής Κίνας ή τα φθηνά ινδικά και άλλα εργατικά χέρια.
Στις τάσεις επανεθνικοποίησης να αντιτάξουμε τη δυναμική της δημοκρατικής εμβάθυνσης και της πολιτικής ενοποίησης της Ένωσης. Ή όπως συνοψίζει καλύτερα τη σημερινή κρίσιμη κατάσταση ο διάσημος γάλλος διανοούμενος Μπερνάρ Ανρί Λεβί, η Ευρώπη δεν έχει παρά δύο επιλογές, την Ομοσπονδία ή το θάνατο.
Στη χώρα μας, επείγουν οι αναγκαίες προοδευτικές οικονομικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση, την ύφεση, την υψηλή ανεργία και την κοινωνική και εθνική περιθωριοποίηση. Άλλοι οι χρόνοι για την Ευρώπη, απείρως πιο πιεστικοί για την Ελλάδα. Και όσοι, από δεξιά και αριστερά, μεταθέτουν τις ευθύνες κυρίως ή αποκλειστικά στις αδυναμίες της Ένωσης, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ενισχύουν τον ευρωσκεπτικισμό, την εγχώρια αδράνεια και να προσφέρουν άλλοθι σε όσους από το πολιτικό σύστημα συνεχίζουν να αναπαράγουν τις κατεστημένες λειτουργίες και τις χειρότερες παραδόσεις της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ζωής, σαν να μην συνέβη τίποτα, σαν να μην έφταιγαν κυρίως αυτές που βιώσαμε και βιώνουμε την κρίση με τέτοια σφοδρότητα.
Μαζί με τα θετικά της μεταπολίτευσης, η πολιτική και οικονομική διακυβέρνηση που εγκαθιδρύθηκε είχε δυστυχώς και πολλές άθλιες και καταστροφικές όψεις. Μοίραζε μεμονωμένα ή συλλογικά συντεχνιακά προνόμια αποφεύγοντας κάθε σταθερό και μακρόπνοο σχεδιασμό: συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις ούτε δίκαιες ούτε βιώσιμες, δημόσια έργα υπερτιμημένα και μισοτελειωμένα, τοποθετήσεις στο Δημόσιο χωρίς κανένα κριτήριο αποτελεσματικότητας και δημοσίου συμφέροντος, σουρεαλιστικές κρατικές προμήθειες, σκοτεινές και υπόγειες πληρωμές και άλλα ων ουκ έστιν τέλος. Και αυξανόμενος εξωτερικός δανεισμός προκειμένου να εξυπηρετείται και να αναπαράγεται όλο αυτό το σύστημα πολιτικής και οικονομικής διαπλοκής. Κάπως έτσι φτάσαμε στο χείλος της καταστροφής, από όπου μας διέσωσε ευτυχώς η «κακή» Ευρώπη. Από αυτά πρέπει να απαλλαγούμε, από τον κακό μας εαυτό, χωρίς να ετεροχρεώνουμε, χωρίς να μεμψιμοιρούμε κραυγάζοντας και μηρυκάζοντας διαρκώς ότι φταίει αποκλειστικά το μνημόνιο, φταίει αποκλειστικά η συντηρητική Ευρώπη ή ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Και εδώ ο ρόλος μιας ισχυρής μεταρρυθμιστικής σοσιαλιστικής και δημοκρατικής παράταξης αντίρροπης στον δεξιό συντηρητισμό και στον αριστερό λαϊκισμό, μπορεί να είναι καθοριστικός για την ανατροπή με σταθερότητα που φαίνεται να ζητούν οι πολίτες, αν κρίνουμε και από τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών.

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών

04/06/2014

 

 

Ενδιαφέροντα άρθρα

23.05.2023

Μετά τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, τι; του Γ. Βούλγαρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
22.05.2023

Το τέλος του καιροσκοπικού ριζοσπαστισμού, του Β. Βαμβακά

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
31.05.2022

Μεταπολιτική, μεταδημοκρατία, μετακόμματα, του Γ. Σιακαντάρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK