Άκουε πολλά, λάλει καίρια.

ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ
  • Άρθρα-Δηλώσεις

Αισιόδοξα Ψέματα, Ψευδαισθήσεις και Προοπτικές για το 2018

Του Σπύρου Λυκούδη

Το 2018 προμηνύεται πολιτικά θυελλώδες. Τυπικά, τα Μνημόνια λήγουν στις 20 Αυγούστου, εφόσον εκπληρωθούν τα (προ) απαιτούμενα. Καθόλου εύκολο. Αλλά, σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται για το τέρμα μιας διαδρομής. Η χώρα θα εξακολουθήσει να βρίσκεται υπό επιτροπεία, με ένα οιονεί νέο Μνημόνιο. Θα πορεύεται στην κόψη του ξυραφιού σε συνθήκες ασφυκτικής δημοσιονομικής στενότητας, αβεβαιότητας και έλλειψης εμπιστοσύνης.
Στην ουσία εισερχόμαστε σε μια παρατεταμένη εκλογική περίοδο οποτεδήποτε και αν διεξαχθούν οι εκλογές. Κατά συνέπεια, η ένταση θα αυξηθεί καθώς οι πολιτικές δυνάμεις προετοιμάζονται και θα επιδιώξουν να καταλάβουν τις καλύτερες θέσεις για την τελική αναμέτρηση.
Η ΝΔ προηγείται σταθερά στις δημοσκοπήσεις. Το ύψιστο όμως ποσοστό συσπείρωσης που εμφανίζει παράλληλα, δημιουργεί σκέψεις για το αν και κατά πόσο μπορεί να αυξήσει και άλλο τη δημοσκοπική της επίδοση. Θα προσπαθήσει βεβαίως να διευρύνει την επιρροή της και να πείσει ευρύτερα στρώματα ότι αποτελεί τη μόνη εναλλακτική λύση απέναντι στην καταστροφική διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τελικά, δηλαδή να στρέψει προς αυτήν στην τελευταία φάση τα μετακινούμενα ρεύματα των μετριοπαθών ψηφοφόρων που συνήθως γέρνουν την πλάστιγγα και αναδεικνύουν τον νικητή. Πάντως μέχρι σήμερα δεν έχει κατορθώσει, πάρα την προφανή αποτυχία των κυβερνώντων, να εκτινάξει τα ποσοστά της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, προσπαθεί απεγνωσμένα να αποστρέψει την προσοχή των πολιτών από τα επώδυνα προβλήματα, εμφανίζοντας νέα μυθεύματα.
Το πρώτο μύθευμα, η διαβόητη «έξοδος» από τα Μνημόνια, που όμως κατασκευάζεται με υλικά πλέον γνωστά, σαθρά και φθαρμένα. Διότι, τα νέα αχρείαστα Μνημόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν ήταν παρά αποτέλεσμα της δεύτερης κρίσης, δημιούργημα των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Πολιτικές επιλογές με τεράστιο και ανεπανόρθωτο κόστος.
Η τριετία της αριστεροδεξιάς διακυβέρνησης υπήρξε παταγωδώς αποτυχημένη.
Αλλά δεν υπήρξαν μόνο οι πολιτικές επιλογές που απέτυχαν. Χάθηκαν οι πολιτικές αρετές και αξίες της αριστεράς, βυθισμένες στον αμοραλισμό και στη μανία παραμονής στην εξουσία με κάθε κόστος, χωρίς κανένα φραγμό, κανένα ενδοιασμό.
Γι αυτό η χώρα βρίσκεται σε πιο δυσμενή θέση σε σχέση με το 2014.
Δεν είναι τυχαία η απαισιοδοξία και η απόγνωση των πολιτών μπροστά στη νέα χρονιά. Κυρίαρχο αίσθημα παραμένει η οργή ενώ ο φόβος ακολουθεί κατά πόδας. Η επαγγελία της κίβδηλης ελπίδας εξανεμίστηκε, όπως και η διαβόητη «υπερηφάνεια» που καλλιεργούσε η απάτη της «σκληρής διαπραγμάτευσης». Απελπιστικά μικρή, τελικά, η απόσταση από τα νταούλια των «Αγανακτισμένων» και των χορών στην πλατεία Συντάγματος, μέχρι τα καμπανάκια της Wall Street.
Το δεύτερο μύθευμα, η δήθεν «στροφή» του ΣΥΡΙΖΑ προς κεντροαριστερές κατευθύνσεις εφόσον, μάλιστα, όπως διατυμπανίζεται και επισήμως, έχουν και τη στήριξη των έξωθεν «θεσμικών εταίρων». Πρόκειται, βέβαια, για προπαγανδιστική πομφόλυγα λόγω δημοσκοπικής συρρίκνωσης και προοπτικής εκλογικής ήττας.
Από τη μια μεριά παροτρύνουν τον κ. Σουλτς να συντελέσει στην εξεύρεση κυβερνητικής λύσης στη Γερμανία με την «Μαντάμ» Μέρκελ και από την άλλη χαρακτηρίζουν ως «γερμανοτσολιάδες και προδότες» όσους προσπάθησαν να συνεννοηθούν με τους δανειστές για να σώσουν τη χώρα από την καταστροφή. Φαίνεται ως παρανοϊκό στους εχέφρονες, αλλά δεν είναι παρά σχεδιασμένη πολιτική σκοπιμότητα καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατο να απαγκιστρωθεί από την μέγγενη των καθ’ έξη και κατ’ εξακολούθηση πολιτικών ψευδών χωρίς να καταρρεύσει εκλογικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να επιζήσει χωρίς να κατασκευάζει συνεχώς νέους εχθρούς, χωρίς να δημιουργεί νέες ψευδαισθήσεις. Χωρίς να επιτείνει την διχαστική, πολωτική πολιτική του. Τρέφεται από τον διχασμό, διότι έχει αποδειχθεί ο πλέον υπάκουος μαθητής των Μνημονίων, μολονότι τα υπέγραφε όλα με δάκρυα στα μάτια και με πόνο αριστερής ψυχής.
Δεν διαθέτει τα αναγκαία εννοιολογικά, πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά και πολιτισμικά εργαλεία για να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο. Δυστυχώς γεννήθηκε για να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Απλώς, προσπαθεί να κεντρίσει τα παραδοσιακά αντι-δεξιά αντανακλαστικά των προοδευτικών πολιτών του μεσαίου χώρου για να συγκροτήσει κάποιο «αντι-δεξιό μέτωπο των προοδευτικών δυνάμεων» και να ηγεμονεύσει στο χώρο από θέση ισχύος.
Το στίγμα, όμως, της αγαστής συνεργασίας και συγκυβέρνησης με ένα ακραίο δεξιό λαϊκιστικό κόμμα, όμηρος του οποίου είναι στην ουσία, δεν μπορεί να ξεπεραστεί.
Ο τρίτος παράγοντας που υπεισέρχεται με αξιώσεις στον υπάρχοντα πολιτικό συσχετισμό με φιλοδοξία να τον ανατρέψει είναι οι διεργασίες για την οργανωτική, ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα και προσανατολισμό του πολιτικού Φορέα της Κεντροαριστεράς με όρους αυτονομίας και αυτοπροσδιορισμού. Η εκκίνηση ήταν ελπιδοφόρα. Θα ήταν απελπιστικά άδικο η συνέχεια να εμφανίσει γνωστές απ’το παρελθόν παθογένειες. Οι δημοκρατικοί πολίτες που προσήλθαν μαζικά στις κάλπες δεν θα το επιτρέψουν.
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως να αλλάξει οριστικά σελίδα.
Αλλά για να αλλάξει σελίδα, χρειάζεται πρωτίστως να αλλάξει κυβέρνηση.
Την νέα προοδευτική δημοκρατική διακυβέρνηση μόνο η ενισχυμένη πολιτική παρουσία του Νέου πολιτικού Φορέα της Κεντροαριστεράς μπορεί να εγγυηθεί. Αποτελεί ευθύνη όλων μας. Η αποτυχία απαγορεύεται.

Δημοσιεύθηκε στη Νέα Σελίδα

30/12/2017

Ενδιαφέροντα άρθρα

23.05.2023

Μετά τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, τι; του Γ. Βούλγαρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
22.05.2023

Το τέλος του καιροσκοπικού ριζοσπαστισμού, του Β. Βαμβακά

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
31.05.2022

Μεταπολιτική, μεταδημοκρατία, μετακόμματα, του Γ. Σιακαντάρη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK