Της Ρέας Βιτάλη

Η συναυλία ήταν... Όπου θέλει ας ήταν. Θα πήγαινα. Λάτρευα τη φωνή της. Η Αλέκα Κανελίδου είχε χαθεί χρόνια από το μουσικό στερέωμα, αλλά ποτέ δεν τη λογάριασα χαμένη. Πάντα μου έδινε την αίσθηση ότι είχε δικούς της χωροχρόνους. Δεν καιγότανε για να είναι «μέσα στα πράγματα», όπως τα ορίζουν οι πολλοί. Κάπου θα ήταν, κάποτε ίσως θα εμφανιζότανε. Αν έκανε κέφι. Αν είχε διάθεση. Να όπως ετούτο το καλοκαίρι. Ή ίσως τον χειμώνα, στο Half Note, όπως πέρυσι. Η Αλέκα Κανελίδου είναι ένας πολιτισμένος άνθρωπος. Πολιτισμό είχε η δουλειά της ανέκαθεν. Στα νιάτα της, δημοφιλής και αγαπητή αλλά πάντα cool. Στα νιάτα της... Μεγαλώνουν οι πολιτισμένοι; Βέβαια μεγαλώνουν, χωρίς όμως να γερνάνε. Αυτό τους ξεχωρίζει.

Θα ήθελα να ήσασταν στη συναυλία της, να μιλάμε σήμερα σαν φιλαράκια μετά από μια ωραία βραδιά. Να λέμε μία και μόνο λέξη ή έναν τίτλο τραγουδιού και να 'χουμε αυτόματα στη σκέψη μας όλο αυτό που είδαμε. Να πούμε λίγα ενώ έχουμε αισθανθεί πολλά. Θα ήθελα.

Ήταν μια συναυλία σε έναν ανοιχτό χώρο, που τον χειρίστηκε σαν να ήταν ένα τόσο δα δωμάτιο ζεστό και φιλόξενο, όταν έξω έχει χειμώνα. Κι όλα αυτά ενώ είναι ακόμα καλοκαίρι. Με μια ορχήστρα εξαιρετική. Με ήχο άψογο. Με φωτισμό άριστο. Και με μια επιλογή τραγουδιών σοφή. Χωρίς πρεμούρα να προωθήσει καινούργιες δουλειές και τέτοια. Θέλοντας μόνο να μας υπενθυμίσει μουσικούς παραδείσους. Τραγούδια που απέδωσε η ίδια, αλλά και τραγούδια και μουσικές που ζήλεψε. Παραδείσους συνθετών, στιχουργών, τραγουδιών διαχρονικών. Είχαμε και έχουμε. Μακάρι να μπορούσα να προτρέψω νέους ανθρώπους, που δεν τη γνωρίζουν, να τη μάθουν. Φωνή. Τόσο «δική» της φωνή! Και μας περπάτησε σε Χατζιδάκι («Ο χορός των σκύλων» από τη συγκεκριμένη ορχήστρα ήταν έως συγκινητικός), Άκη Πάνου, Νινή Ζαχά, Λάκη Παπαδόπουλο, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Μας ταξίδεψε στον πλούτο μας. Έχουμε. Και βέβαια έχουμε. Μια φωνή και μόνο φωνή, στο μέσο μιας σκηνής και μια κόκκινη καρέκλα σκηνοθέτη. Τι να μας πουν οι κοιλιακοί με τα τατουάζ; Γέμισε ο τόπος ανθρωπάκια του Γαΐτη που νομίζουν ότι τραγουδάνε επειδή ανοίγουν το στόμα τους και κοιτάνε φιλήδονα το τίποτά τους.

«Είσαι αναλλοίωτη!» της φώναξε ένας άνδρας από τις κερκίδες. Και κείνη χαμήλωσε τα γυαλιά πρεσβυωπίας της και απάντησε «Θα το ήθελα. Αλλά δεν γίνεται. Συμβαίνει σε όλους». Τόσο απλά και σοφά. Είναι κι αυτό ίδιον των πολιτισμένων.        

Από το Protagon