Μεταφράζοντας, δηλαδή, την εκπαιδευτική διαδικασία σε «αγώνα», οι φοιτητές αυτοί συναιρούν το πριν (τη δουλειά υποδομής που πρέπει να κάνουν οι φοιτητές στο πανεπιστήμιο) και το μετά (την κατάρτιση, για να βγουν σε μια, ούτως ή άλλως, ανταγωνιστική αγορά εργασίας ή και να προχωρήσουν σε ανώτερες σπουδές, σε ακόμα περισσότερη εξειδίκευση) σε μια στιγμή: τη στιγμή των εξετάσεων. Και εκεί, προτείνουν να αγνοηθεί ό,τι ισχύει σε όλο τον κόσμο, για λόγους «αλληλεγγύης». Προτείνουν, δηλαδή, οι επιμελείς φοιτητές, όσοι έχουν διαβάσει πολύ και έχουν παρακολουθήσει μαθήματα και έχουν λιώσει παντελόνια και χαλάσει μάτια στο Οικογενειακό Δίκαιο και στην Ιστορία του Δικαίου, να επιτρέψουν στους σκράπες και στους τεμπέληδες να αντιγράψουν.

Κοινοκτημοσύνη στην αντιγραφή, λοιπόν; Αυτή είναι η πρόταση της Αριστεράς (μιας Αριστεράς) προς τους φοιτητές; Αυτό είναι το όραμά τους για το πανεπιστήμιο; Να το κάνουμε έναν θεσμό από τον οποίο περνάμε για να πολιτικοποιηθούμε και, στο τέλος, παίρνουμε το χαρτί με διάφορες εξωπανεπιστημιακές διευθετήσεις - μεταξύ των οποίων και η αντιγραφή; Και αυτό είναι η αλληλεγγύη; Η διευκόλυνση των τεμπέληδων να γίνουν το ίδιο με τους επιμελείς;

Μη βιάζεστε να αθωώσετε τον φοιτητικό συνδικαλισμό αποδίδοντας το συγκεκριμένο αίτημα στη μειοψηφία ενός έξαλλου τμήματος του «κινήματος». Η αντίληψη ότι τα πανεπιστήμια και η («ταξική») γνώση είναι πράγματα που δεν συνάδουν διαρρέει σε μεγάλο βαθμό τις κυρίαρχες νοοτροπίες μεγάλου μέρους των «επαναστατημένων φοιτητών» ήδη από τις απαρχές της μεταπολίτευσης. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, το βασικό αίτημα ήταν «όχι στην εντατικοποίηση» των σπουδών. Και πολύ πρόσφατο είναι το σύνθημα «όχι στην αξιολόγηση». Οι αντιλήψεις αυτές δεν είναι μειοψηφία στο πανεπιστήμιο, ίσως δεν είναι ούτε στην κοινωνία. Είναι γνωστό ότι οι παρατάξεις σκοτώνονται ποια θα προσελκύσει νέους φοιτητές στις οργανωμένες συλλογικότητές τους με δέλεαρ εκδρομές, εξόδους, σημειώσεις και προσβάσεις στα SOS.

Προφανώς, λοιπόν, δεν είναι πράξη αλληλεγγύης η αντιγραφή. Οι επιμελείς φοιτητές να μην τσιμπάνε. Εχουν δικαίωμα να δρέψουν τον κόπο τους και να προχωρήσουν. Και έχουν υποχρέωση να οδηγήσουν αυτού του τύπου τον συνδικαλισμό, τον συνδικαλισμό της τεμπελιάς, στη χρεοκοπία.

Άρθρο στα Νέα