Άκουε πολλά, λάλει καίρια.

ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ
  • Ενδιαφέροντα άρθρα

Η κοινωνία ή ο μικρόκοσμος

Του Σήφη Πολυμίλη

Σε μια εποχή γενικής απογοήτευσης και πολιτικής αποστράτευσης, το εγχείρημα της δημιουργίας ενός νέου πολιτικού φορέα ούτε απλό είναι ούτε εύκολο. Πολύ περισσότερο όταν οι συνδημιουργοί αυτού του φορέα κουβαλούν την ιστορία τους, με τα θετικά και τα αρνητικά της. Σε μια χώρα μάλιστα όπως η Ελλάδα που έχουμε συνηθίσει - πλην εξαιρέσεων - όχι σε κόμματα αρχών, σε συνοδοιπόρους χαρισματικών ηγετών, η προσπάθεια γίνεται ακόμα δυσκολότερη.
 
Παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει στα χρόνια της κρίσης, οι Ελληνες, σε μεγάλο βαθμό, επιμένουν να αναζητούν τον αρχηγό που με το μαγικό του ραβδί θα τους πείσει ότι μέσα λίγους μήνες μπορεί να αλλάξει τη χώρα και τη ζωή τους. Δυστυχώς ή ευτυχώς ο ηγέτης που θα συναρπάσει τα πλήθη δεν βρίσκεται ανάμεσα σε όσους διεκδικούν το χρίσμα της ηγεσίας στη δημοκρατική παράταξη. Προφανώς έχει σημασία ποιος θα εκλεγεί και κυρίως πώς θα διαχειριστεί την επόμενη μέρα.
 
Προς το παρόν όμως ένα μέρος της ευθύνης ανατίθεται στους απογοητευμένους ή ανέστιους πολίτες που διεκδικούν και προσβλέπουν σε μια παράταξη που τολμά να αναμετρηθεί με τα θετικά και αρνητικά της και να διεκδικήσει έναν καθαρτήριο ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι ένας κλειστός μικρόκοσμος της πολιτικής να διεκδικήσει την ανακαίνιση ενός βαθύτατα τραυματισμένου και φθίνοντος χώρου, αλλά η ανασυγκρότηση εκ βάθρων. Η συμμετοχή κατ' αρχήν θα δείξει αν η προσπάθεια έχει μέλλον και προοπτική, παρά τα όσα της προσάπτουν οι αντίπαλοί της.
 
Είναι άλλωστε προφανής η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα να συκοφαντήσει και να απαξιώσει το εγχείρημα. Οπως έγραφε χαρακτηριστικά κάμποσα χρόνια πριν ο Νορμπέρτο Μπόμπιο, είναι κανόνας σε ένα διχοτομικό μοντέλο η Αριστερά να τείνει να θεωρεί το Κέντρο ως μασκαρεμένη Δεξιά και η Δεξιά να τείνει να θεωρεί το ίδιο αυτό Κέντρο ως προκάλυμμα μιας Αριστεράς.
 
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το θέμα των συμμαχιών αποτέλεσε κεντρικό ζήτημα σε όλη την προεκλογική περίοδο. Η δημοκρατική παράταξη, η Κεντροαριστερά, η φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, ή όπως αλλιώς θέλετε να την ονομάσουμε, όσες αμαρτίες κι αν κουβαλάει, είναι η μόνη δύναμη (αν της το επιτρέψουμε) που μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην ανασύνταξη της χώρας. Το στοίχημα λοιπόν αυτό δεν αφορά μόνο τους διεκδικητές της ηγεσίας, αλλά είναι και δικό μας.  
 
Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ
 
12/11/2017

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK